Zaterdag 8 maart gingen we met een groot gezelschap naar partycentrum Concordia in Purmerend voor de wedstrijd van het seizoen. Wekenlang hadden we uitgekeken naar de dubbelmatch tussen de Eenhoorn en Purmerend. Voor het eerste staat het kampioenschap van 2B op het spel, want na zes ronden stonden we bovenaan met slechts 1 bordpunt voorsprong op Purmerend. Voor het tweede ging het om de strijd tegen de degradatie, waarbij de druk vooral bij Purmerend 2 lag. Zij hadden totnogtoe slechts twee matchpunten verzameld en wij stonden met vier matchpunten achtste. Winst voor de Eenhoorn zou dus het lot van Purmerend bezegelen terwijl alleen een nederlaag de spanning weer helemaal terug zou brengen. In dat geval zouden we er in de laatste twee ronden nog hard aan moeten werken. Zo ver kwam het dus niet, Purmerend 2 ging ten onder en ons doel is bereikt, ook volgend jaar spelen we weer derde klasse, en hopelijk halen we dan eindelijk wat meer puntjes in het begin van het seizoen.

Ik was ondanks mijn protest bij de teamleider opnieuw aan het door mij gehate bord 8 geplaatst. Als ik daar zit heb ik altijd het gevoel dat ik op de schopstoel zit, één talentvolle jeugdspeler is genoeg om mij volgend seizoen naar het derde te sturen. Tevens is het een bord waar je de meest gevarieerde tegenstanders treft. Soms speel je tegen een ratingloze captain die eigenlijk non-playing wilde blijven maar wegens plotseling uitvallen van een van zijn spelers zelf maar aan bord 8 is gaan zitten, maar ik heb ook wel eens meegemaakt dat een veelbelovend jochie met rating 1750 een keer aan het laatste bord met de senioren mee mocht doen en meteen liet zien over meer schaaktalent te beschikken dan alle anderen inclusief zijn tegenstander. Vandaag zat tegenover mij de totaal uit vorm zijnde kopman van Purmerend 2, Paul Schippers.

Ik kwam op en top voorbereid aan het bord, maar werd eerst nog even gestoord door de teamleider die mij erop wees dat het mijn beurt was om het verslag te schrijven. Ik begreep dat ik hier niet onderuit kon komen, maar besloot toch maar voorrang te geven aan mijn partij. Bovendien heb je vanaf bord 8 nou niet het beste overzicht over het gebeuren, vandaar dat ik een beetje oppervlakkig blijf. Ik kon wel goed zien dat Holger naast mij in het Frans met zijn dame de pionnen op g7 en h7 plukte, later een paar stukken offerde, maar daar waarschijnlijk wat te ver in ging want zijn tegenstander vond de juiste verdediging en Holger moest zijn koning omleggen. Achter Holger zag ik ons kanon Wilko met de zwarte stukken spelen, maar helaas hield zijn tegenstander de rug recht en kwam Wilko niet verder dan remise. Vanuit mijn positie zag het er dus niet zo heel gunstig uit, ook omdat ik zelf ook niet zoveel had bereikt. Na een goeie opening maakte ik een foutje waardoor mijn loper volledig het bos in werd gestuurd, maar gelukkig profiteerde mijn tegenstander niet en keerde de loper verrassend weer terug. Daarna belandden we in een dame-eindspel met klein plusje (vrijpion) voor mij, en toen durfde ik wel een wandelingetje aan naar de hogere borden.

Ronald had aan bord vier remise gemaakt en Ardjan had net als vele keren eerder dit seizoen in de aanval gewonnen, het stond dus 2-2. Joseph stond een kleine kwaliteit voor en Alexander een stuk. Dit laatste baarde mij enige zorgen vanwege onze vorige uitwedstrijd in Amsterdam, maar Piet Aardenburg wist mij gerust te stellen, hij meende dat Joseph en Alexander allebei konden winnen. Weliswaar stond Arnold niet goed, maar een half puntje van mij zou van grote waarde zijn.
Ik besloot de raad van Piet op te volgen en gaf een pion voor eeuwig schaak. Schippers nam de pion, dus gaf ik schaak en keek hem aan of hij nog door wilde gaan, maar hij reageerde niet, blijkbaar wou hij nog even naar de stelling kijken. Daarom ging ik rondlopen om mijn teamgenoten te vertellen dat het halfje binnen was. Op de gang kwam ik Arnold tegen die ondertussen had verloren. Arnold was niet blij met mijn remise-actie, “Kun je niet alsnog winnen?” vroeg hij. Ik antwoordde ontkennend. Ondertussen zat Schippers nog steeds te denken. Hij kon kiezen uit slechts drie zetten, waarvan twee eeuwig schaak toelieten en eentje mat in één. Na ongeveer vijftien minuten, ik zat toevallig weer even aan het bord, ging zijn hand naar zijn koning en zette hij hem op f4. Ik keek hem aan, maar er was hem nog steeds niets opgevallen. Ik noteerde dus de zet en speelde de Dame naar e5, mat. Schippers feliciteerde mij uiterst vriendelijk en verliet het gebouw.

Ondertussen had ook Alexander de buit binnen, 4-3 voor dus. Alleen Joseph speelde nog, maar in het belang van het team gaf hij eerst de kleine kwaliteit terug om een vrijpion te veroveren waarna een gelijkstaand toreneindspel ontstond. Daarin gaf hij nog een pion weg om af te wikkelen naar het beroemde eindspel koning en randpion tegen koning waarbij de verdedigende koning wel op tijd de hoek bereikt. 4,5-3,5 dus en wij hadden wat te vieren, ook omdat het eerste de koppositie had geconsolideerd met 4-4!

Categorie 2e team, Bondswedstrijden