De wedstrijd tussen De Eenhoorn en Purmerend is de derby tussen twee teams die onder gezonde rivaliteit al jaren proberen uit te maken wie zich het beste team van het noordelijk gewest mag noemen. Vorig jaar bestond hierover nog weinig twijfel, maar dit jaar kent Purmerend een grote groep spelers die beter spelen dan ooit. Bij aanvang van de wedstrijd staan zij dan ook comfortabel bovenaan. Dit in tegenstelling tot de Eenhoorn, die dit jaar niet meer dan een 1-koppig monster lijkt (van Ojik, 2010) en dan ook comfortabel op de 9de plek terug te vinden is. Een derby blijft echter een derby, dus voorspellingen voor deze wedstrijd waren eigenlijk niet te doen. Wel waren er voor de Eenhoorn goede voortekenen. Bijvoorbeeld dat na de laatste wedstrijd 7 spelers een Bananenboot gegeten hadden, wat normaal gesproken betekend dat de volgende pot niet verloren kan worden. Ook stond er nog een psychologische dreun op de rekening, die twee jaar daarvoor door Doggy, Ojik en Zultan was uitgedeeld in een slechts door Purmerenders bevolkt Chinees restaurant. Daar werd na een beslissend verlies waarmee niet Purmerend maar De Eenhoorn de promotie in de 2de klasse pakte, Purmerend onder valse voorwendselen en met een zure blik getracteerd op een Eenhoorn yell.

Maargoed, de wedstrijd. Er moet bekend worden dat De Eenhoorn zich onder leiding van coach Piet en spindoctors qua opstelling enigsinds had aangepast aan Purmerend. Zoals een trotse koploper betaamd trok Purmerend zich echter weinig van de Eenhoorn aan en leek dus qua opstelling uit te gaan van eigen kracht.

Zo zat op 1 bij Purmerend dan ook gewoon Hopman. De Eenhoorn had hier met Moll iemand zitten die deze derby nog niet eerder had meegemaakt. Dit was meteen te merken aan het begin van de partij, want zoals elke gelouterde Eenhoorn speler deze partij zou beginnen met hardop “Jummie, Hopjesvla” te roepen, zo begon Moll deze partij als elke andere. Hier moet echter vermeld worden dat Moll als enige na de laatste wedstrijd niet een Bananenboot maar een Coupe Lychee besteld had. Kortom, 1-0 voor Purmerend.

Op bord twee was het Edeling Jr. vs de Rover. Waar de Rover met zijn 2400+ tpr een van de monsters van Purmerend is, is Edeling Jr. bezig aan een toch legendarisch te noemen KNSB reeks. Edeling Jr. had dan ook de uiterst goedkope opdracht meegekregen om met wit puur spelbederf na te streven, want in een derby is alles geoorloofd. Hier werd vanaf de opening dus alles keurig symmetrisch neergezet en geruild waar geruild kon worden. De Rover kon dit uiteraard niet accepteren, maar zag zijn winstpoging spijkerhard gecounterd worden tot hij zijn koning omringd zag door 50 witte punten. Helaas miste Jr. een winst waarna de Rover op uiterst goedkope wijze met eeuwig schaak door de achterdeur het stadion verliet.

Op bord 3 was het Nicky Law vs Monty. Waar Nicky Law vele malen, maar weinig overtuigend, “I am the Law” mompelde, ging Monty wel als een echte Judge Dredd te werk en stelde op klinische wijze orde op zaken. Hij trok hiermee de stand gelijk.

Op 4 zaten Zultan en de Weerd, twee spelers die de laaste tijd aan een comeback bezig zijn. De partij had een typisch derby karakter, niet goed maar wel vermakelijk dus. Het ging dan ook op en neer. Nadat de Weerd van geluk mocht spreken dat hij fantastische compensatie kreeg voor een verloren pion, mocht Zultan van geluk spreken dat hij ineens lucht kreeg van een heel nare combinatie die in de lucht hing. De Weerd had echter geen tijd om rond te snuffelen en moest dus opgeven toen wit binnen kwam zonder te kloppen.

Op 5 leek het een klassieke match tussen Schoorl en Doggy. Dit was ook zo, maar in het 4de speel uur veranderde dit, en nam Dikkie Oggers plaats op Doggy’s stoel. De gezonde pion die Schoorl tot dan veroverd had bleek toen een futiliteit en werd soepel terug veroverd. Hierna hield Dikkie Oggers een Super Pferd tegen een waardeloze loper over, waarvan hij tot het zesde speeluur heeft genoten.

Op 6 was het, zoals door de Eenhoorn voorspeld, een match Langedijk vs Overveld. Hier werd een rechtlijnige pot van beide spelers verwacht, maar dit gebeurde echter pas nadat Langedijk uiterst aggresief begon. Toen dit niet doorsloeg en Langedijk eigenlijk alleen een zwakke pion aan zijn acties had over gehouden, besloot hij deze maar te gaan verdedigen. Zoals bekend is 1 zwakte meestal niet verliezend, en na een stugge verdediging werd dan ook het halfje binnengesleept.

Op 7 zat de nieuwe aankoop van Purmerend, Geon Knol, tegen de man die dit seizoen heel goed spel laat zien, de Deen. Wat Knol echter niet wist, en hij zal niet de enige zijn, en daarom vertel ik het hier, is dat in Hoorn een andere Knol dezer dagen de dienst uit maakt. Zijn naam in Tim Knol, die mij met zijn in januari uitgekomen CD de uitspraak: “huh, de nieuwe Neill Young” ontlokte. Kortom, Tim Knol maakt geniale muziek. Helaas kon deze wedstrijd niet hetzelfde van Geon gezegd worden, hoewel hij de partij in de voor hem kenmerkend krampachtig actieve stijl begon, kom de Deen door middel van wat nauwkeurige verdedigings zetjes voordeel pakken. Hiermee was het punt niet meteen binnen, maar na wat gemiste kansen van Geon kon ook dit punt bijgeteld worden.

Op 8 zat het 1-koppig monster van de Eenhoorn tegen Giel Spaans. Ojik ontweek met wit vakkundig en om begrijpelijke redenen het Spaans. Dit geleerd uit vervlogen tijden waarin hij in de Westfriese schaakwereld tegen Adrie Haakman haakman met 1.a3 wel eens tegen de lamp was gelopen. Ojik deed zoals altijd vrij weinig, waarna Spaans op de kennelijk logischerwijze bezweek onder onzichtbare druk.

Op 9 was het van Mil tegen Sjors Broersen. Hier was de vraag of de bananenboot Johnny Broersen naar boven had gehaald. Gezien het feit dat we Johnny dit jaar nog maar weinig gezien hadden, zat ook Sjors met uiterst goedkope insteek achter het bord. Sjors zou aan het begin van het middenspel remise aanbieden. Dit zou van Mil weigeren waarna hij onder de must win druk zou bezwijken. Typpisch gevalletje van: in een derby is alles geoorloofd. Ook hier bleek de goedkope strategie feiloos te werken, en kon Johnny zijn eerste overwinning van het seizoen bijtekenen.

Op bord 10 was het motto: “Hier valt niks te halen.” En dit moest Henk de Tank gaan regelen. Purmerend had helaas een zelfde gedachte, en had hier met Blees een uiterst lastig baasje geposteerd, die me zijn snelle en degelijke zetjes voor iedereen lastig is. Daarbij bleek de scheidslijn tussen Henk de Tank en Visserje weer vaag, en toen de mat in 5 moest worden uitgevoerd maar door Vissertje gemist werd, kon Henk de Tank er niet meer dan een remise uitslepen.

Eindstand: 7.5 – 2.5. Een belangrijke uitslag voor beide teams ter handhaving in de 1ste klasse.

Categorie 1e team, Bondswedstrijden